Veel complimenten gehad op mijn foto’s. Durf van de weeromstuit niks meer te plaatsen. Typisch Muriel. Dan maar even een foto die nergens over gaat.

Veel complimenten gehad op mijn foto’s. Durf van de weeromstuit niks meer te plaatsen. Typisch Muriel. Dan maar even een foto die nergens over gaat.
Als je de hele tijd foto’s van de lucht gaat lopen maken, dan weet je wel hoe laat het is.
Uitvaartfotografie. Een oefening in niet opvallen. Vanuit de heup schieten – ik oefen het op iedereen. Bewogen, scheef, zonder oren. Er komt een dag!
Door je oogharen. Het gevaar is overal.
Vroeger kreeg je een tik op je achterhoofd als je zo zat te tekenen. Heb ik van horen zeggen. Nu pakt je moeder vertederd haar camera. Alles wordt minder, zeggen ze. Ik ben het er niet mee eens.
Dat alles wat voor kinderen is een felle kleur moet hebben is een hardnekkig misverstand.
Eigenlijk wilde ik neerbuigend gaan schrijven. Holland is er weer klaar voor, voor de lentegezelligheid. Een mand met bolletjes voor de deur. Maar hoewel de plantjes bevriezen terwijl je er naar kijkt en ik flink wat extra licht moet toevoegen met m’n camera, breekt de zon door in mijn hoofd. Lente!
Donderdagochtend vroeg. Een fietser neemt de bocht te ruim. Ambulance. Ik pak mijn camera en loop naar buiten, eens kijken of ik geschikt ben voor een sensatiekrantje. Zie hier het resultaat.
Hoe hou je een vriendschap levend? Open zijn. Elkaar steunen en vertrouwen. Op elkaar lijken. De verschillen koesteren. Elkaar opzoeken en loslaten. Elkaar terugvinden. Je kunt het je ook gewoon voornemen. Frieda en ik blijven altijd vriendinnen. Op ons twaalfde besloten. Het werkt!
Je verheugen op groot zijn. Altijd mogen snoepen. Dagenlang tv kijken. Laat naar bed – helemaal nooit meer slapen. Langzaam verlies je al je oude kinderwensen. Gelukkig komen er andere voor terug.